Svipdagsmál. I. Grógaldr. | |||||||||||||||||||||||||||||||
1 4 |
Sonr kvað:
„Vaki þú, Gróa! vaki þú, góð kona! vek ek þik dauðra dura; ef þú þat mant, at þú þinn mög bæðir til kumbldysjar koma.“
| 2 4
Móðir kvað:
| „Hvat er nú ant mínum einga syni, hverju ertu nú bölvi borinn, er þú þá móður kallar, er til moldar er komin ok ór ljóðheimum liðin?“
| 3 4
Sonr kvað:
| „Ljótu leikborði skaut fyr mik hin lævísa kona, sú er faðmaði minn föður: þar bað hon mik koma, er kvæmtki veit, móti Menglöðu.“
| 4 4
Móðir kvað:
| „Löng er för, langir ’ru farvegar, langir ’ru manna munir; ef þat verðr, at þú þinn vilja bíðr, ok skeikar þá skuld at sköpum.“
| 5 4
Sonr kvað:
| „Galdra þú mér gal, þá er góðir ’ru, bjarg þú, móðir! megi; á vegum allr hygg ek at ek verða muna, þykkjumk ek til ungr afi.“
| 6 4
Móðir kvað:
| „Þann gel ek þér fyrstan, þann kveða fjölnýtan, þann gól Rindi Rani, at þú of öxl skjótir því er þér atalt þykkir; sjálfr leið þú sjálfan þik.
7 | 4
Þann gel ek þér annan,
| ef þú árna skalt viljalauss á vegum: Urðar lokur haldi þér öllum megum, er þú á smán sér.
8 | 4
Þann gel ek þér inn þriðja,
| ef þér þjóðár falla at fjörlotum: Horn ok Ruðr snúisk til heljar meðan, en þverri æ fyr þér.
9 | 4
Þann gel ek þér inn fjórða,
| ef þik fjándr standa görvir á gálgvegi: hugr þeim hverfi til handa þér, ok snúisk þeim til sátta sefi.
10 | 4
Þann gel ek þér inn fimta,
| ef þér fjöturr verðr borinn at boglimum: leysigaldr læt ek þér fyr legg of kveðinn, ok stökkr þá láss af limum, en af fótum fjöturr.
11 | 4
Þann gel ek þér inn sétta,
| ef þú á sjó kemr meira enn menn viti: logn ok lögr gangi þér í lúðr saman ok ljái þér æ friðdrjúgrar farar.
12 | 4
Þann gel ek þér inn sjaunda,
| ef þik sœkja kemr frost á fjalli há: hávetrar kulði megit þínu holdi fara, ok haldisk æ lík at liðum.
13 | 4
Þann gel ek þér inn átta,
| ef þik úti nemr nótt á niflvegi: at því firr megi þér til meins göra kristin dauð kona.
14 | 4
Þann gel ek þér inn niunda,
| ef þú við inn naddgöfga orðum skiptir jötun: máls ok manvits sé þér á munn ok hjarta gnóga of gefit.
15 | 4
Far þú nú æva,
| þars forað þykkir, ok standit þér mein fyr munum! á jarðföstum steini stóð ek innan dura, meðan ek þér galdra gól.
16 | 4
Móður orð
| ber þú, mögr! héðan ok lát þér í brjósti búa; æ gnóga heill skaltu of aldr hafa, meðan þú mín orð of mant.“ |