Svipdagsmál.
I. Grógaldr.

1


 4		 Sonr kvað: 
„Vaki þú, Gróa!
vaki þú, góð kona!
vek ek þik dauðra dura;
ef þú þat mant,
at þú þinn mög bæðir
til kumbldysjar koma.“

2


 4		 Móðir kvað: 
„Hvat er nú ant
mínum einga syni,
hverju ertu nú bölvi borinn,
er þú þá móður kallar,
er til moldar er komin
ok ór ljóðheimum liðin?“

3


 4		 Sonr kvað: 
„Ljótu leikborði
skaut fyr mik hin lævísa kona,
sú er faðmaði minn föður:
þar bað hon mik koma,
er kvæmtki veit,
móti Menglöðu.“

4


 4		 Móðir kvað: 
„Löng er för,
langir ’ru farvegar,
langir ’ru manna munir;
ef þat verðr,
at þú þinn vilja bíðr,
ok skeikar þá skuld at sköpum.“

5


 4		 Sonr kvað: 
„Galdra þú mér gal,
þá er góðir ’ru,
bjarg þú, móðir! megi;
á vegum allr
hygg ek at ek verða muna,
þykkjumk ek til ungr afi.“

6


 4		 Móðir kvað: 
„Þann gel ek þér fyrstan,
þann kveða fjölnýtan,
þann gól Rindi Rani,
at þú of öxl skjótir
því er þér atalt þykkir;
sjálfr leið þú sjálfan þik.
7


 4		 Þann gel ek þér annan,
ef þú árna skalt
viljalauss á vegum:
Urðar lokur
haldi þér öllum megum,
er þú á smán sér.
8


 4		 Þann gel ek þér inn þriðja,
ef þér þjóðár
falla at fjörlotum:
Horn ok Ruðr
snúisk til heljar meðan,
en þverri æ fyr þér.
9


 4		 Þann gel ek þér inn fjórða,
ef þik fjándr standa
görvir á gálgvegi:
hugr þeim hverfi
til handa þér,
ok snúisk þeim til sátta sefi.
10


 4		 Þann gel ek þér inn fimta,
ef þér fjöturr verðr
borinn at boglimum:
leysigaldr læt ek þér
fyr legg of kveðinn,
ok stökkr þá láss af limum,
en af fótum fjöturr.
11


 4		 Þann gel ek þér inn sétta,
ef þú á sjó kemr
meira enn menn viti:
logn ok lögr
gangi þér í lúðr saman
ok ljái þér æ friðdrjúgrar farar.
12


 4		 Þann gel ek þér inn sjaunda,
ef þik sœkja kemr
frost á fjalli há:
hávetrar kulði
megit þínu holdi fara,
ok haldisk æ lík at liðum.
13


 4		 Þann gel ek þér inn átta,
ef þik úti nemr
nótt á niflvegi:
at því firr megi þér
til meins göra
kristin dauð kona.
14


 4		 Þann gel ek þér inn niunda,
ef þú við inn naddgöfga
orðum skiptir jötun:
máls ok manvits
sé þér á munn ok hjarta
gnóga of gefit.
15


 4		 Far þú nú æva,
þars forað þykkir,
ok standit þér mein fyr munum!
á jarðföstum steini
stóð ek innan dura,
meðan ek þér galdra gól.
16


 4		 Móður orð
ber þú, mögr! héðan
ok lát þér í brjósti búa;
æ gnóga heill
skaltu of aldr hafa,
meðan þú mín orð of mant.“