Brudstykker i Völsunga saga.
1
Sigmundr tekr nv blodrefilinn, ok ristu nv i milli sin helluna, ok letta eigi fyrr, enn lokit er at rista, sem kvedit er:
Ristu af magni
mikla hellu
Sigmundr hiorfi
ok Sinfiotli.
2
Siþan ridr Sigurdr ok hefir Gram i hende ok bindr gvllspora a fętr ser. Grane hleypr fram at elldinum, er hann kende sporans. Nu verdr gnyrr micill, er elldrinn toc at ęsast, enn iorð toc at skialfa, loginn stóð v himin; þetta þorde engi at gera fyrr, ok var sem hann ride i myrkua; þa lęgðizt elldrinn, enn hann geck af hestinum inn i salinn; sva er kvedit:
Elldr nam at ęsast,
enn iorð at skialfa,
ok hár loghe
v himne gnęfa;
fár treystizt þar
fylkiss recka
elld at riþa
ne yfir stigha.
Sigurðr Grana
sverdi keyrde,
elldr sloknaðe
fyrir auðlinge,
logi allr lęgþizt
fyrir lofgiornum,
bliku reiði
er Reginn átte.
3
Brynhilldr svarar: „Sigurdr vꜳ at Fafne, ok er þat meira vert enn alt ríki Gvnnars konvngs“ s sem kvedit er:
„Sigurdr vꜳ at orme,
enn þat siþan mvn
engum fyrnazt,
meðan aulld lifir;
enn hlyre þinn
hvarke þorði
elld at riða
nę yfir stigha.“
4
S segir í Sigurþarqviðu:
Vt geck Sigurdr
anspialle fra,
hollvinr lofþa,
ok hnipnaðe,
sva at ganga nam
gunnarfusum
sundr of sidur
serkr iarnofinn.
5
Þeir (Gunnarr ok Högni) tokv orm einn ok af vargshollde ok letv sioda ok gafv honum (Gutthormi) at eta, — sem skalldit kvad:
Svmir vidfiska tokv,
svmir vitnishrę skifðv,
svmir Gvtthorme gafv
gera holld
vid mvngate
ok margha lute
aðra í tyfrum
.   .   .   .   .   .   .