Guðrúnarkviða hin þriðja.
Herkia het ambott Atla, hon hafþi verit frilla hans; hon sagði Atla, at hon hefþi seþ Þioþrec oc Gvdrvno bęþi saman; Atli var þa allokátr. Þa qvad Gvdrvn:
1  5	„Hvat er þer, Atli! ę, Bvdla sonr! hrygt i hvg? hvi hlęr þv ęva? hitt mvndi ǫþra iorlom þiccia, at viþ menn męltir oc mic sęir.“
2  5	Atli qvaþ: „Tregr mic þat, Gvdrvn Givca dottir! mer i hꜹllo Herkia sagþi, at þit Þioþrecr vndir þaki svęfit oc lettliga líni verþit.“
3  5	Gvðrvn qvaþ: „Þer mvn ec allz þess eiþa vinna at inom hvita helga steini, at ec viþ † Þioþmar þatki attac, er vorþr ne verr vinna knatti.
4  5	Nema ec halsaþa heria stilli, iofvr oneisinn, eíno sinni; adrar váro ocrar spekior, er viþ hormvg tvꜹ hnigom at rv́nom.
5  5	Her com Þioþrecr meþ þria tego, lifa þeir ne einir þriggia tega manna. Hrincto mic at brǫðrom oc at brynioþom, hrincto mic at ollom hofvþniþiom.
6	Sentv at Saxa svnnmanna gram! hann kann helga hver vellanda.“
7	Siꜹ hvndroþ manna i sal gengo, aþr kvęn konvngs i ketil tǫki.
8  5	Gvðrvn qvaþ: „Kemra nv Gvnnarr, calliga ec Hꜹgna, secka ec siþan svasa brǫþr; sverþi mvndi Hꜹgni slics harms reka, nv verþ ec sialf fyr mic synia lyta.“
9  5	Brá hon til botz biortom lófa oc hon vp vm toc iarcnasteina: „Se nv, seggir! sync em ec orþin heilagliga, hve siá hverr velli.“
10  5	Hló þa Atla hvgr i briosti, er hann heilar sa hendr Gvdrvnar: „Nv scal Herkia til hvers ganga, sv er Gvðrvno grandi uęnti.“
11  5	Sa-at maþr armlict, hverr er þat sa-at, hve þar a Herkio hendr sviþnoþo; leiddo þa meý í myri fv́la. Sva þa Gvdrvn sinna harma.