Sólarljóð.
1  4	Fé ok fjörvi rænti fyrða kind sá hinn grimmi greppr; yfir þann veg, er hann varðaði, náði engi kvikr komask.
2  4	Einn hann át opt harðla, aldri bauð hann manni til matar, áðr enn móðr ok meginlítill gestr gangandi at götu kom.
3  4	Drykks of þurfi lézk hinn dæsti maðr ok vanmettr vera; hræddu hjarta hann lézk trúa þeim, er áðr hafði vályndr verit.
4  4	Mat ok drykk veitti hann þeim er móðr var, alt af heilum hug; guðs hann gáði, góðu hánum beinði, því hann hugðisk váligr vera.
5  4	Upp hinn stóð, ilt hann hugði, eigi var þarfsamliga þegit; synd var hans svall, sofanda myrði fróðan, fjölvaran.
6  4	Himna guð bað hann hjálpa sér, þá hann veginn vaknaði; en sá gat við syndum taka, er hann hafði saklausan svikit.
7  4	Helgir englar kómu ór himnum ofan ok tóku sál hans til sín; í hreinu lífi hon skal lifa æ með almátkum guði.
8  4	Auð né heilsu ræðr engi maðr, þó hánum gangi greitt; margan þat sœkir er minst of varir, engi ræðr sættum sjálfr.
9  4	Ekki þeir hugðu Unnarr ok Sævaldi, at þeim mundi heill hrapa; naktir þeir urðu ok næmir hvívetna, ok runnu sem vargar til viðar.
10  4	Munaðar ríki hefir margan tregat, opt verðr kvalræði af konum; meingar þær urðu, þó hinn mátki guð skapaði skírliga.
11  4	Sáttir þeir váru Sváfaðr ok Skartheðinn, hvárgi mátti annars án vera, fyrr enn þeir œddusk fyr einni konu: hon var þeim til lýta lagin.
12  4	Hvárskis þeir gáðu fyr þá hvítu mey, leiks né ljósra daga; öngvan hlut máttu þeir annan muna en þat ljósa lík.
13  4	Daprar þeim urðu hinar dimmu nætr, öngvan máttu þeir sœtan sofa; en af þeim harmi rann heipt saman millum virktar vina.
14  4	Fádœmi verða í flestum stöðum goldin grimmliga; á hólm þeir géngu fyr hit horska víf ok féngu báðir bana.
15  4	Ofmetnað drýgja skyldi engi maðr, þat hefik sannliga sét; því at þeir hverfa, en hánum fylgja, flestir guði frá.
16  4	Rík þau váru Ráðný ok Véboði ok hugðusk gott eitt gera; nú þau sitja ok sárum snúa ymsum elda til.
17  4	Á sik þau trúðu ok þóttusk ein vera allri þjóð yfir; en þó leizk þeirra hagr annan veg almátkum guði.
18  4	Munað þau drýgðu á marga vegu ok höfðu gull fyr gaman; nú er þeim goldit, er þau ganga skulu milli frosts ok funa.
19  4	Óvinum þínum trúðu aldregi, þó þér fagrt mæli fyrir; góðu þú heit, gott er annars víti hafa at varnaði.
20  4	Svá hánum gafsk Sörla hinum góðráða, þá er hann lagði á vald hans Vígúlfs; tryggliga hann trúði, en hinn at tálum varð, sínum bróðurbana.
21  4	Grið hann þeim seldi af góðum hug, en þeir hétu hánum gulli í gegn; sáttir létusk, meðan saman drukku, en þó kómu flærðir fram.
22  4	En þá eptir á öðrum degi, er þeir höfðu í Rýgjardal riðit, sverðum þeir meiddu þann er saklauss var ok létu hans fjörvi farit.
23  4	Lík hans þeir drógu á leynigötu ok brytjuðu í brunn niðr; dylja þeir vildu, en dróttinn sá heilagr himnum af.
24  4	Sál hans bað hinn sanni guð í sinn fögnuð fara; en sökudólgar hygg ek síðla muni kallaðir frá kvölum.
25  4	Dísir bið þú þér dróttins mála vera hollar í hugum; viku eptir mun þér vilja þíns alt at óskum ganga.
26  4	Reiðiverk, þau þú unnit hefir, bœt þú eigi illu yfir; grœttan gœla skaltu með góðum hlutum; þat kveða sálu sama.
27  4	Á guð skal heita til góðra hluta, þann er hefir skatna skapat; mjök fyrir verðr manna hverr, er seinar finna föður.
28  4	Æsta dugir einkum vandliga þess er þykkir vant vera; alls án æ verðr sá er enskis biðr, fár hyggr þegjanda þörf.
29  4	Síðla ek kom, snemma kallaðr, til dómvalds dyra; þangat ek ætlumk, því mér heitit var: sá hefir krás er krefr.
30  4	Syndir því valda, at vér hryggvir förum œgisheimi ór; engi óttask, nema ilt göri; gott er vammalausum vera.
31  4	Úlfum líkir þykkja allir þeir, er eiga hverfan hug; svá mun gefask þeim er ganga skal þær inar glœddu götur.
32  4	Vinsamlig ráð ok viti bundin kenni ek þér sjau saman; görla þau mun ok glata aldregi, öll eru þau nýt at nema.
33  4	Frá því er at segja, hvé sæll ek var ynðisheimi í, ok hinu öðru, hvé ýta synir verða nauðgir at nám.
34  4	Vil ok dul tælir virða sonu, þá er fíkjask á fé; ljósir aurar verða at löngom trega, margan hefir auðr apat.
35  4	Glaðr at mörgu þótta ek gumnum vera, þvíat ek vissa fátt fyrir; dvalarheim hefir dróttinn skapat munafullan mjök.
36  4	Lútr ek sat, lengi ek hölluðumk, mjök var ek þá lystr at lifa; en sá réð er ríkr var; frammi eru feigs götur.
37  4	Heljar reip kómu harðliga sveigð at síðum mér; slíta ek vilda, en þau seig váru; létt er lauss at fara.
38  4	Einn ek vissa, hversu alla vega sullu sútir mér; Heljar meyar er mér hrolla buðu heim á hverju kveldi.
39  4	Sól ek sá sanna dagstjörnu drúpa dynheimum í; en Heljar grind heyrða ek á annan veg þjóta þungliga.
40  4	Sól ek sá setta dreyrstöfum, mjök var ek þá ór heimi hallr; máttug hon leizk á marga vegu frá því er fyrri var.
41  4	Sól ek sá, svá þótti mér, sem ek sæja göfgan guð; henni ek laut hinzta sinni aldaheimi í.
42  4	Sól ek sá, svá hon geislaði, at ek þóttumk vætki vita; en Gylfar straumar grenjuðu á annan veg, blandnir mjök við blóð.
43  4	Sól ek sá á sjónum skjálfandi, hræzlufullr ok hnipinn; þvíat hjarta mitt var heldr mjök runnit sundr í sega.
44  4	Sól ek sá sjaldan hryggvari, mjök var ek þá ór heimi hallr; tunga mín var til trés metin, ok kólnat alt fyr utan.
45  4	Sól ek sá síðan aldregi eptir þann dapra dag, þvíat fjallavötn luktusk fyr mér saman, en ek hvarf kallaðr frá kvölum.
46  4	Vánarstjarna flaug, þá var ek fœddr, brot frá brjósti mér; hátt at hon fló, hvergi settisk, svá at hon mætti hvíld hafa.
47  4	Öllum lengri var sú hin eina nótt, er ek lá stirðr á strám; þá merkir þat er guð mælti, at maðr er moldar sonr.
48  4	Virði þat ok viti inn virki guð, sá er skóp hauðr ok himin; hversu einmana margir fara, þó við skylda skyli.
49  4	Sinna verka nýtr seggja hverr, sæll er sá er gott görir; auði frá er mér ætluð var sandi orpin sæng.
50  4	Hörundar hungr tælir hölda opt, hann hefir margr til mikinn; lauga vatn er mér leiðast var eitt allra hluta.
51  4	Á norna stóli sat ek níu daga, þaðan var ek á hest hafinn; gýgjar sól er skein grimmliga ór skýdrúpnis skýjum.
52  4	Utan ok innan þóttumk ek alla fara sigrheima sjau; uppi ok niðri leitaða ek œðra vegar, hvar mér væri greiðastar götur.
53  4	Frá því er at segja, hvat ek fyrst um sá, þá ek var í kvölheima kominn: sviðnir fuglar, er sálir váru, flugu svá margir sem mý.
54  4	Vestan sá ek fljuga Vánar dreka, ok féll á glævalds götu; vængi þeir skóku, svá víða þótti mér springa hauðr ok himinn.
55  4	Sólar hjört leit ek sunnan fara, hann teymðu tveir saman; fœtr hans stóðu foldu á, en tóku horn til himins.
56  4	Norðan sá ek ríða Niðja sonu, ok váru sjau saman; hornum fullum drukku þeir hinn hreina mjöð ór brunni Baugregins.
57  4	Vindr þagði, vötn stöðvaði, þá heyrða ek grimmligan gný; sínum mönnum svipvísar konur mólu mold til matar.
58  4	Dreyrga steina þær hinar dökku konur drógu daprliga; blóðug hjörtu héngu þeim fyr brjósti utan, mœdd með miklum trega.
59  4	Margan mann sá ek meiddan fara á þeim glœddu götum; andlit þeirra þóttu mér öll vera rýgjar blóði roðin.
60  4	Marga menn sá ek moldar gengna, þá er eigi máttu þjónustu ná; heiðnar stjörnur stóðu yfir höfði þeim fáðar feiknstöfum.
61  4	Menn sá ek þá, er mjök ala öfund um annars hagi; blóðgar rúnar váru á brjósti þeim merktar meinliga.
62  4	Menn sá ek þar marga ófegna, þeir váru villir vega; þat kaupir sá, er þessa heims apask at óheilum.
63  4	Menn sá ek þá, er mörgum hlutum væltu um annars eign; flokkum þeir fóru til Fégjarns borgar, ok höfðu byrðar af blýi.
64  4	Menn sá ek þá, er margan höfðu fé ok fjörvi rænt; brjóst í gegnum rendu brögnum þeim öflgir eitrdrekar.
65  4	Menn sá ek þá, er minst vildu halda helga daga; hendr þeirra váru á heitum steinum neglðar nauðliga.
66  4	Menn sá ek þá, er af mikillæti virðusk vánum framar; klæði þeira váru kynliga eldi um slegin.
67  4	Menn sá ek þá, er mart höfðu orð á annan logit; heljar hrafnar ór höfði þeim harðliga sjónir slitu.
68  4	Allar ógnir fær þú eigi vitat, þær er helgengnir hafa; sœtar syndir verða at sárum bótum; æ koma mein eptir munuð.
69  4	Menn sá ek þá, er mart höfðu gefit at guðs lögum; hreinir kyndlar váru yfir höfði þeim brendir bjartliga.
70  4	Menn sá ek þá, er af miklum hug veittu fátœkum frama; lásu helgar bœkr ok himna skript englar yfir höfði þeim.
71  4	Menn sá ek þá, er mjök höfðu hungri farit hörund; englar guðs lutu öllum þeim; þat er œzta unað.
72  4	Menn sá ek þá, er móður höfðu látit mat í munn; hvílur þeirra váru á himingeislum hafðar hagliga.
73  4	Helgar meyjar höfðu hreinliga sál af syndum þvegit manna þeirra, er á mörgum degi pína sjálfa sik.
74  4	Hávar reiðir sá ek með himnum fara, þær eiga götur til guðs; menn þeim stýra, er myrðir eru alls fyr öngvar sakir.
75  4	Hinn mátki faðir! mæztr sonr! heilagr andi himins! þik bið ek skilja, er skapat hefir, oss alla eymðum frá.
76  4	Bjúgvör ok Listvör sitja í Herðis dyrum organs stóli á; járna dreyri fellr ór nösum þeim, sá vekr fjón með fyrðum.
77  4	Óðins kván rœr á jarðar skipi, móðug á munað; seglum hennar verðr síð hlaðit, þeim er á þráreipum þruma.
78  4	Arfi! faðir einn þér ráðit hefi, ok þeir Sólkötlu synir, hjartar horn, þat er ór haugi bar hinn vitri Vígdvalinn.
79  4	Hér ’ru rúnar, er ristit hafa Njarðar dœtr níu: Ráðveig hin elzta ok Kreppvör hin yngsta ok þeirra systr sjau.
80  4	Hverju [bölvi] þeir belt hafa Svafr ok Svafrlogi; blóð þeir vöktu ok benjar sugu illum ey vana.
81  4	Kvæði þetta, er ek þér kent hefi, skaltu fyr kvikum kveða: Sólarljóð er sýnask munu minst at mörgu login.
82  4	Hér vit skiljumk, ok hittask munum á feginsdegi fíra; dróttinn minn! gefi dauðum ró, hinum líkn, er lifa!
83  4	Dásamligt frœði var þér í draumi kveðit, en þú sátt it sanna; fyrða engi var svá fróðr um skapaðr, er áðr heyrði Sólarljóðs sögu.