Brudstykker i Völsunga saga.
1
Sigmundr tekr nv blodrefilinn, ok ristu nv i milli sin helluna, ok letta eigi fyrr, enn lokit er at rista, sem kvedit er:
	Ristu af magni mikla hellu Sigmundr hiorfi ok Sinfiotli.
2
Siþan ridr Sigurdr ok hefir Gram i hende ok bindr gvllspora a fętr ser. Grane hleypr fram at elldinum, er hann kende sporans. Nu verdr gnyrr micill, er elldrinn toc at ęsast, enn iorð toc at skialfa, loginn stóð við himin; þetta þorde engi at gera fyrr, ok var sem hann ride i myrkua; þa lęgðizt elldrinn, enn hann geck af hestinum inn i salinn; sva er kvedit:
	Elldr nam at ęsast, enn iorð at skialfa, ok hár loghe við himne gnęfa; fár treystizt þar fylkiss recka elld at riþa ne yfir stigha.
	Sigurðr Grana sverdi keyrde, elldr sloknaðe fyrir auðlinge, logi allr lęgþizt fyrir lofgiornum, bliku reiði er Reginn átte.
3
Brynhilldr svarar: „Sigurdr vꜳ at Fafne, ok er þat meira vert enn alt ríki Gvnnars konvngs“ svá sem kvedit er:
	„Sigurdr vꜳ at orme, enn þat siþan mvn engum fyrnazt, meðan aulld lifir; enn hlyre þinn hvarke þorði elld at riða nę yfir stigha.“
4
Svá segir í Sigurþarqviðu:
	Vt geck Sigurdr anspialle fra, hollvinr lofþa, ok hnipnaðe, sva at ganga nam gunnarfusum sundr of sidur serkr iarnofinn.
5
Þeir (Gunnarr ok Högni) tokv orm einn ok af vargshollde ok letv sioda ok gafv honum (Gutthormi) at eta, — sem skalldit kvad:
	Svmir vidfiska tokv, svmir vitnishrę skifðv, svmir Gvtthorme gafv gera holld vid mvngate ok margha lute aðra í tyfrum .   .   .   .   .   .   .